Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17-12-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.415.2018.1.MM

Przejazdy pracownika Spółki/kierowcy samochodem służbowym z miejsca parkowania/garażowania do siedziby Spółki/Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem – o ile faktycznie nie służą osobistym celom tego pracownika lecz wykonywane są w ramach realizacji zadań pracowniczych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy – jako płatniku – nie ciąży obowiązek ustalania z tego tytułu przychodu oraz obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 6 listopada 2018 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 14 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika Spółki wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zajmuje się dostawą materiałów reklamowych do przedsiębiorstw przemysłowych, głównie na terenie … i …., a także – sporadycznie – na terenie całego kraju. Odbiorcami Wnioskodawcy są głównie … i …, a także firmy, w których magazyny są czynne na pierwszej zmianie od godz. 6:30 i na drugiej zmianie od godz. 14:30. Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi reklamowe wymagają również prac w terenie we wczesnych godzinach rannych lub późniejszych popołudniowych. Wnioskodawca zatrudnia jednego kierowcę oraz posiada jeden samochód dostawczy.

Z uwagi na potrzebę dostaw i niezakłócania pracy odbiorców Wnioskodawcy zrodziła się potrzeba, aby zatrudniony kierowca mógł garażować w miejscu swojego zamieszkania, celem dojazdu i powrotu do miejsca zatrudnienia i miał możliwość dostaw towarów w dogodnych godzinach pracy odbiorców Wnioskodawcy, co spowoduje niezakłócanie ich rytmu pracy. Pozwoli to również na właściwe wykorzystanie czasu pracy kierowcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z udostępnieniem kierowcy samochodu, który będzie garażował w miejscu swojego zamieszkania Spółka nie będzie miała obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy (tzn., czy w związku z tym zdarzeniem Spółka „będzie zwolniona” z obowiązku ustalania dla tego pracownika przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownik będzie korzystał z dostawczego samochodu firmowego jedynie do przejazdu z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki i z powrotem, zatem pracownik nie uzyska dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast art. 12a ust. 2a tej ustawy stanowi, że wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Z art. 12 ust. 2b wynika, że w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ww. ustawy).

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności odnoszące się do innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. z 2018 r poz. 917, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zajmuje się dostawą materiałów reklamowych do przedsiębiorstw przemysłowych, głównie na terenie … i …, a także – sporadycznie – na terenie całego kraju. Odbiorcami Wnioskodawcy są głównie … i …, a także firmy, w których magazyny są czynne na pierwszej zmianie od godz. 6:30 i na drugiej zmianie od godz. 14:30. Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi reklamowe wymagają również prac w terenie we wczesnych godzinach rannych lub późniejszych popołudniowych. Wnioskodawca zatrudnia jednego kierowcę oraz posiada jeden samochód dostawczy.

Z uwagi na potrzebę dostaw i niezakłócania pracy odbiorców Wnioskodawcy zrodziła się potrzeba, aby zatrudniony kierowca mógł garażować w miejscu swojego zamieszkania, celem dojazdu i powrotu do miejsca zatrudnienia i miał możliwość dostaw towarów w dogodnych godzinach pracy odbiorców Wnioskodawcy, co spowoduje niezakłócanie ich rytmu pracy. Pozwoli to również na właściwe wykorzystanie czasu pracy kierowcy.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania/parkowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten rzeczywiście jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania/garażowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy do i z miejsca parkowania, a także garażowanie w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu pracownika stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracownika Spółki/kierowcy samochodem służbowym z miejsca parkowania/garażowania do siedziby Spółki/Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem – o ile faktycznie nie służą osobistym celom tego pracownika lecz wykonywane są w ramach realizacji zadań pracowniczych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy – jako płatniku – nie ciąży obowiązek ustalania z tego tytułu przychodu oraz obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/